Rozalia była pustelnicą, żyła w grocie na Sycylii. Do dziś jest czczona w świątyni wybudowanej na miejscu jej życia, modlitwy i śmierci.
Według starej opowieści urodziła się na zamku Olivella w pobliżu Bergamo ok. 1130 roku, jako córka księcia Sinibalda, służącego królowi Normanów Rogerowi II. Przed jej urodzeniem matka otrzymała we śnie polecenie, aby nazwała ją Rozalia, będzie bowiem najpiękniejszym kwiatem rodu i wyspy. Miał to być również proroczy symbol: jej życia pokutnego (kolce róży) i niewinności (biel lilii). Kiedy rodzice przynaglali ją do małżeństwa, uciekła z pałacu do groty na pobliską górę i tam zamieszkała jako pustelnica, prowadząc życie pełne pokuty i wyrzeczeń. Na ścianach wyryła napis: „Ja, Rozalia, córka Sinibalda, postanowiłam żyć w tej grocie dla miłości mego Pana, Jezusa Chrystusa”.
Poddawała się licznym umartwieniom, żyjąc w ścisłej łączności z Bogiem.
Po pewnym czasie zmieniła miejsce pobytu, przenosząc się w okolice Monte
Pellegrino pod Palermo. Nieprzyzwyczajona do surowego życia, zmarła
młodo, prawdopodobnie w 1165 lub 1170 r. Podobno po śmierci ukazała się i
opowiedziała ludziom o tym, jak przez kilkanaście lat przebywała w
grocie, kryjąc się przed światem w maleńkim zagłębieniu skalnym.
W roku 1624 przypadkowo odkryto relikwie św. Rozalii. Odtąd zaczął się
jej kult. Podanie głosi, że podczas znalezienia relikwii miała ustać
zaraza, która wówczas nękała miasto Palermo i całą okolicę. Dlatego
odtąd św. Rozalia jest wzywana jako patronka chroniąca od zarazy. Jej
imię wpisał do Martyrologium Rzymskiego surowy papież Urban VIII w 1630 r.
W ikonografii św. Rozalia przedstawiana jest z postacią, która pisze na ścianie jej imię. Atrybutem Świętej są: czaszka, grota, w której mieszkała, wieniec z róż.
